علایم و نشانه های کم خونی را بدانید
سلامت: کم خونی خصوصاً کم خونی فقر آهن از شایع ترین کم خونی ها است که با رعایت نکات ساده می توان از مبتلاشدن به آن پیشگیری کرد.
به گزارش سلامت به نقل از خبر آنلاین، کم خونی، تقریباً از هر ۴ نفر در سرتاسر جهان یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. باآنکه میلیاردها نفر درگیر این بیماری هستند، اما ممکنست علایم و نشانه های آن در زندگی روزمره نشان داده نشود.
ایسنا نوشت: کم خونی می تواند شدت های مختلفی داشته باشد، به صورتی که موارد شدید آن نیاز به بستری شدن در بیمارستان یا حتی منجر به مرگ می شود. افراد در دوران قاعدگی و حاملگی همچون صدمه پذیرترین افراد در مقابل کم خونی هستند، اما هر کسی می تواند در معرض خطر باشد. نکته نگران کننده این است که موارد کم خونی در سالیان اخیر بالا رفته است. در سال ۲۰۲۱، محققان ۴۲۰ میلیون مورد کم خونی بیشتر از موارد گزارش شده در سال ۱۹۹۰ گزارش کردند.
اگرچه برخی باور دارند که این افزایش ممکنست به سبب رشد جمعیت باشد، اما واضح است که کم خونی از بین نرفته و خیلی از آنها نیاز به درمان دارند.
کم خونی چیست؟
کم خونی یک اختلال خونی شایع اما جدی است که می تواند زمانی رخ دهد که سطح هموگلوبین فرد برای تأمین نیازهای بدنش بسیار پایین باشد. هموگلوبین پروتئینی در خون است که در گلبول های قرمز یافت می شود و به حمل اکسیژن در سراسر بدن کمک می نماید.
داشتن سطح کافی هموگلوبین برای عملکردهای خاصی مانند حفظ انرژی در طول روز، تفکر و توان انجام ورزش مهم می باشد. وقتی افراد کم خون هستند، ممکنست علائمی مانند سرگیجه یا غش کردن را تجربه کنند که می تواند به سبب کمبود اکسیژن در بدن باشد.
علائم و نشانه های کم خونی
به طورکلی، کم خونی با رنگ پریدگی و احساس سرما هم راه است اما تمام آنهایی که کم خونی را تجربه می کنند، این علایم را نشان نمی دهند. همینطور آنهایی که این علایم را نشان می دهند، این علایم فقط بخش کوچکی از علایم برای تشخیص هستند.
خستگی، سبکی سر، تپش قلب در قفسه سینه، تنگی نفس، عدم تحمل سرما، هوس خوردن یا جویدن مواد فاقد ارزش غذایی مانند یخ از دیگر علایم کم خونی است.
افراد دچار کم خونی نه فقط طیف وسیعی از علایم، بلکه درجات مختلفی از شدت علایم را هم تجربه می کنند. بطور مثال، تعدادی از افراد دچار کم خونی ممکنست مستعد سرگیجه و غش باشند و این در حالیست که برخی دیگر شاید اصلاً احساس سرگیجه نکنند و ممکنست ماه ها تا سال ها علایم کمی یا بدون علایم باشند.
اگرچه این ممکنست یک مزیت به نظر برسد، اما علایم خفیف کم خونی می تواند به خودی خود خطرناک باشد. نکته نگران کننده این است که این علایم ممکنست سبب شوند که این بیماری در سکوت و به درستی ازطریق یک متخصص پزشکی تشخیص داده نشود. کم خونی تشخیص داده نشده ممکنست به درستی یا بطور مؤثر درمان نشود و مدت طولانی فرد گرفتار بیماری شود. در تعدادی موارد، علایم فقط زمانی شروع می شوند که تعداد گلبول های خون فرد آنقدر پایین باشد که منجر به بستری شدن فرد در اورژانس شود، بدون این که فرد علایم (بدون هشدار) داشته باشد. وقتی کم خونی خفیف است، افراد می توانند درحال راه رفتن باشند و حتی متوجه کم خونی خود نشوند؛ اگر کم خونی شدید باشد، ممکنست خسته، ضعیف یا غش کنید و همینطور تا وقتی که کم خونی شدید نشود، نمی تواند زندگی فرد را تهدید کند.
عوامل خطر کم خونی
هر کسی می تواند در معرض خطر کم خونی باشد اما برخی افراد می توانند نسبت به دیگران صدمه پذیرتر باشند. در ایالات متحده، خصوصاً زنان در سن قاعدگی به سبب از دست دادن خون در دوره های قاعدگی سنگین، می توانند در معرض خطر بیشتری برای کم خونی فقر آهن باشند.
زنانی که آبستن هستند، در صورت مبتلا شدن به کم خونی، چه برای خودشان و چه برای نوزاد درحال رشدشان می توانند در معرض خطر بیشتری برای عوارض شدید کم خونی قرار گیرند. کم خونی همینطور خطر مرگ ومیر و عوارض مادران را زیاد می کند. حدودا از هر دو زن آبستن در جهان، یک نفر گرفتار کم خونی است و این مورد نسل به نسل بر جمعیت تاثیر می گذارد.
گروه های در معرض خطر کم خونی را می توان به اشخاصی که در معرض خطر مبتلا شدن به کم خونی هستند و اشخاصی که در معرض عواقب شدید کم خونی هستند، تقسیم کرد.
گروه های در معرض خطر مبتلا شدن به کم خونی
افرادی که رژیم غذایی مناسبی ندارند در معرض خطر مبتلا شدن به کم خونی قرار دارند. این افراد می توانند شامل افراد گیاه خواری باشند که مواد مغذی از دست رفته را از مکمل دریافت نمی کنند، یا اشخاصی که به قدر لازم آهن، ویتامین B۱۲ و فولات مصرف نمی کنند.
افرادی که سابقه اختلالات روده ای دارند هم در معرض مبتلا شدن به کم خونی قرار دارند. تعدادی از اختلالات روده ای، مانند بیماری کرون و بیماری سلیاک، بر جذب مواد مغذی تاثیر می گذارند.
افرادی که قاعدگی دارند و دوره های قاعدگی سنگینی را تجربه می کنند. این می تواند به افزایش از دست دادن خون و درنتیجه کم خونی منجر شود.
بارداری می تواند خطر مبتلا شدن به کم خونی را افزایش دهد، چونکه هم فرد آبستن و هم جنین درحال رشد از خون استفاده می نمایند.
افراد دچار بیماری های مزمن مانند سرطان، نارسایی کلیه یا کبد. این بیماری ها ممکنست سبب کاهش گلبول های قرمز خون شوند.
افرادی که سابقه خانوادگی کم خونی ارثی مانند تالاسمی و کم خونی داسی شکل دارند. سابقه خانوادگی کم خونی ارثی ممکنست خطر مبتلا شدن به کم خونی را افزایش دهد.
افرادی که سابقه عفونت های خاص، بیماری های خونی و اختلالات خودایمنی دارند. تعدادی از بیماری ها و عفونت های خونی می توانند بر خون رسانی یا تولید گلبول های قرمز تاثیر بگذارند و خطر کم خونی را بالا برند.
افراد دچار نارسایی کلیه. این افراد هم می توانند گرفتار کم خونی شوند چونکه کلیه ها نقش برجسته ی در کمک به مغز استخوان برای ساخت سلول های خونی دارند.
علاوه بر این، اشخاصی که در معرض مواد شیمیایی سمی قرار دارند یا داروهای خاصی مصرف می کنند که بر تولید گلبول های قرمز تاثیر می گذارند، می توانند در معرض خطر بیشتری برای کم خونی باشند.
گروه های در معرض خطر عواقب شدید کم خونی
کم خونی یکی از دلایل مرگ و میر و عوارض مادران آبستن است. از آنجاییکه افراد آبستن ابتدا از بدن خود برای دفاع از یک نوزاد درحال رشد استفاده می نمایند، کم خونی می تواند مادر و نوزاد را از مواد مغذی، انرژی و خون بیشتری محروم کند.
هنگامی که یک زن آبستن کم خونی دارد، این ممکنست بر رشد نوزادش تاثیر بگذارد. همینطور کم خونی می تواند بر رشد عصبی در کودکان خردسال تاثیر بگذارد.
حتی در یک حاملگی طبیعی، بدن طوری تنظیم شده است که نوزاد خون مورد نیاز برای حفظ خویش را دریافت کند. هنگامی که کم خونی وجود داشته باشد، سطح هموگلوبین می تواند به شدت کم شود. بانوانی که در ابتدا کم خون هستند، می توانند کم خون تر شوند و این خود خطر مستقلی برای مرگ و میر مادران است.
حتی پیش از تولد، کم خونی می تواند عواقبی برای نوزاد هم داشته باشد.
داشتن کم خونی در رحم می تواند احتمال تولد زودرس یا وزن کم هنگام تولد را افزایش دهد. همچنین، کم خونی می تواند بر رشد عصبی تاثیر بگذارد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب